در این مطلب موضوع همکاری بازاریابان را از منظر قانون کار مورد بررسی قرار می دهیم. همچنین، به اثرات شرایط همکاری بازاریابان بر نحوه مستندسازی رابطه خواهیم پرداخت.
در کشور ما قوانین استخدام، یا همان قوانین کار در خدمت دیگری، انواع مختلفی دارد. برای مثال، رابطه دولت با کارکنانش بر مبنای قانون استخدام کشوری تنظیم می شود. از سوی دیگر، ارگان های نظامی، دانشگاه های دارای اساسنامه، مناطق آزاد تجاری و غیره هر کدام قانون استخدامی مختص خودشان را دارند. اغلب کارفرمایان بخش خصوصی در کشور ما می بایست در امور مربوط به منابع انسانی خود از قانون کار تبعیت نمایند، مگر اینکه مشمول قانون استخدامی دیگری شناخته شده و یا بر اساس شرایط فعالیت معاف از قانون کار شناخته شوند.
اما در مجموعه های مشمول قانون کار نیز برخی از همکاری ها به دلیل ماهیت و شرایط همکاری معاف از قانون کار شناخته می شوند. می توان گفت همکاری بازاریابان رایج ترین مثال در این زمینه است. با این حال، بسیاری از بازاریابانی که گمان می شود همکاری شان خارج از حوزه قانون کار قرار دارد در عمل کارگر مجموعه هستند. سوء برداشت در خصوص شمول یا عدم شمول بازاریابان در قانون کار می تواند به دردسرهای قانونی و مالی برای کارفرما بیانجامد. پس در این مقاله به بررسی این موضوع مهم می پردازیم.
پیشنهاد می شود مطلب محاسبه حقوق و مزایای پرسنل ساعتی را نیز مطالعه کنید.
قانون کار تابع چیست؟
“کار تابع” که مبنای شناسایی کارفرما و کارگر در قانون کار است را می توان اینگونه تعریف کرد که هرگاه شخصی حقیقی (کارگر) در ازای دریافت مزد وظایف محول از جانب کارفرما را مطابق با شرایط درخواستی کارفرما انجام دهد، رابطه کار تابع شکل گرفته است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که کار کارگر از نوع کار معوض (انجام کار در عوض دریافت مزد) است و کارگر در زمان انجام وظایف از قوانین و شرایط اعلامی کارفرما برای انجام کار تبعیت می کند. به عبارت دیگر، زمان انجام کار، مکان و نحوه انجام وظایف همگی توسط کارفرما تعیین و به کارگر ابلاغ می شود و کارگر می بایست در خصوص این موارد از کارفرما تبعیت دستوری داشته باشد.
تبعیت دستوری بازاریابان به چه معناست؟
تبعیت دستوری در مشاغل مختلف، بسته به وظایف محوله در شغل، متفاوت است. در خصوص همکاری بازاریابان منظور از تبعیت دستوری از کارفرما این است که بازاریاب برای ساعت فعالیت خود، حوزه دقیق مراجعات خود برای بازاریابی محصولات یا خدمات کارفرما، حداقل میزان فروش هفتگی و یا ماهانه (تارگت، یا همان هدف فروش)، و مواردی از این قبیل از کارفرما تبعیت نماید. به عبارت دیگر، بازاریابی که برای تعیین زمان، مکان، و حجم فروش خود از کارفرما تبعیت دستوری نماید مشمول قانون کار شناخته می شود.
نظر به اینکه شمول یا عدم شمول یک همکاری در قانون کار باید هم در حوزه عمل و هم در زمینه مستندات بررسی شود، می توان نتیجه گرفت، تنها بازاریابانی معاف از قانون کار شناخته می شوند که دو شرط زیر را بطور همزمان داشته باشند:
1. عدم تبعیت دستوری بازاریاب از کارفرما در خصوص زمان و مکان و حجم فروش
2. داشتن قرارداد همکاری معاف از قانون کار که عدم تبعیت دستوری بازاریاب از کارفرما را به شکل درست مستند کرده باشد.
پیشنهاد می شود مطلب دریافت اسناد ضمانت حسن انجام کار از پرسنل را نیز مطالعه کنید.
تحویل ابزار کار به بازاریاب
یکی از نشانه های تبعیت بازاریاب از کارفرما که موجب شمول بازاریاب در قانون کار می شود، تحویل ابزار کار توسط کارفرما به بازاریاب است. توجه داشته باشید، بازاریاب می تواند نمونه کالای موضوع بازاریابی را از کارفرما دریافت کرده و در زمان مذاکره با مشتریان بالقوه از آن استفاده نماید، اما دریافت ابزار کار از کارفرما ممنوع است و اگر انجام شود، بازاریاب مربوطه بعنوان کارگر کارفرما شناخته شده و همزمان قرارداد بازاریابی معاف از قانون کار نیز به واسطه همین دریافت ابزار کار باطل می شود. منظور از ابزار کار مواردی مانند تلفن همراه، تبلت، وسیله ایاب ذهاب و غیره است.
نکته پایانی
استفاده از قراردادی با عنوان “قرارداد بازاریابی” نمی تواند همکاری بازاریاب مجموعه با کارفرما را از قانون کار معاف نماید. برای معافیت همکاری از قانون کار لازم است که علاوه بر عدم تبعیت دستوری بازاریاب از کارفرما در عمل، مستندات مربوط به شرایط همکاری بازاریاب نیز موید رابطه کاری غیرتابع (مستقل) باشد. به همین دلیل، تنظیم قراردادهای بازاریابی معاف از قانون کار باید توسط افرادی مسلط به قانون کار و قانون کار تابع انجام شود.
